Het is dinsdag rond het middaguur. Vier kinderen thuis aan het schoolwerk.
An sich heb ik hele klassen lesgegeven, maar dit is toch wel even andere koek. Vier jongens, vier verschillende leeftijden die minder kunnen hebben van hun moeder dan van hun leerkracht. Mijn vriendin komt binnengestapt. De nieuwe eettafel is zojuist geleverd en ze komt me helpen met het onderstel eronder te zetten.
Met een ontzettende knappe kop, haren in de perfecte krul komt ze binnengestapt. In plaats van dat ik haar gedag zeg, ben ik twee ruziënde broertjes aan het begeleiden, de vaat van de lunch aan het wegwerken en mijn broek op aan het hijsen. Van mijn huis slobber outfit die ik vanochtend na mijn korte douche aan schoot om zo de kinderen home school klaar te maken.
“Wat zie jij er afgrijselijk mooi uit”
roep ik met enige jaloezie in mijn stem. Mijn vriendin, die knetterhard werkt had een zeldzame vrije ochtend en wilde zich daarvoor bijna verontschuldigen. “Sorry” zei ik, zo bedoel ik het natuurlijk niet. Maar wat was ik graag haar geweest. Wat had ik graag make up op m’n gezicht en m’n haar fatsoenlijk. Als ik fris en opgetut ben geeft me dat een heerlijk energiek gevoel.
Het is mijn eigen keuze. Had ik maar een half uur eerder op moeten staan. Tsja. De avonden zijn ook fijn. Daar puber met enige regelmaat de klok van 22 uur ook wel aantikt. Dan wil je ook nog even dertig minuten, wat dan al gauw zestig wordt, voor jezelf…
We lachen erom. Eerst gaan we aan de koffie. Daarna komt de tafel. De tafel was het werk niet. Die stond in een mum van tijd.
De kinderen daarintegen vroegen de meeste aandacht. My oh my hoe houden we dit vol. Wekenlang zitten ze al thuis. Ik hoor maar steeds het stemmetje van Dory in mijn hoofd, van de film Nemo. “Just keep swimming. Just keep swimming”.
Online les, vriendjes aan de deur, vriendjes spontaan achterom en vriendjes in huis. De bezorger, de telefoon, een dringende mail. Het ene kind moet muziek maken voor een online verjaardag, het andere kind zit in een schaduw toets. Crap! Om tien uur wilde ik al mijn kop thee pakken. Pas om 12.30 zat ik aan wat vocht, om dat beginnende scheurtje in mijn voorhoofd weg te werken.
Mijn vriendin ging weg. Er was een kortdurende rust beland in huis.
Finally! dacht ik. Ik greep uiteraard direct mijn kans. “Jongens, mama gaat nu heel even een kwartiertje haar haren doen. Ik ben zo beneden!” Drie minuten stond ik, of er stond alweer een vriendje voor de deur. “Ga maar even met hem naar buiten”, roep ik naar beneden.
Poging twee. Twee minuten zijn gepasseerd of ik hoor naar boven gegild: “waar liggen mijn trainingskleren?!!! “Lichtelijk geïrriteerd verlaat ik wederom de badkamer en roep: “Ik pak ze zo! Geef me tien minuten of pak ze zelf uit je kast!”
Ik kijk in de spiegel en ik zucht. Poging drie. Je gelooft het of niet, de oudste gaat uit zijn slaapkamerraam staan tetteren, want zijn lieftallige verkering loopt op straat. Wanneer zij weg zijn besluit ik om heel even de poort van mijn oprit te sluiten.
Zodat ik even ongestoord (nou ja, van buitenaf) wellicht vijf minuten nog even mijn ding kan doen. Kennelijk was ik te laat, want er had zich wederom een vriendje achterom aangemeld voor een speelbeurt.
Ik kijk in de spiegel en besluit het er maar mee te doen. Het is immers bijna drie uur, over zes uur moet iedereen weer achter slot en grendel. Ik kom beneden, geef mijn kind te eten en we vertrekken richting zijn teamgenoten om ze vervolgens naar de training te brengen. Op de terug weg bel ik even een vriendin terug. We liggen in een deuk (al is het om te huilen) hoe gestrest we zijn en hoe we als moeders behoefte hebben aan ritme en school voor onze kinderen.
Twee minuten thuis en daar staat de koper van mijn oude tafel aan de deur. Voor ik het weet heb ik gekookt en de kinderen op bed liggen. Ik ga er op tijd in, want morgen moet ik vroeg werken. Wat een dag!
Ik werp nog een blik op mijn keuken en ben toch erg blij met mijn nieuwe tafel. En mijn krullen.
No Comments