De meningen zijn verdeeld. Veel jongeren onder ons missen het hangen bij elkaar. Overdag volgen zij online les en daarmee zijn de sociale contacten beperkt. Zij kunnen niet sporten. Nergens een drankje drinken.
Hoewel ik het behoorlijk mis om een avondje op pad te gaan, heb ik niet zoveel problemen met de avondklok. Zo lang het niet voor altijd is.
Sinds ik meer ben gaan werken voel ik ’s avonds sneller dat ik moe ben. En als ik de volgende dag weer om 6.30 op sta, dan vind ik het heerlijk om op tijd in bed te liggen.
Van nature ben ik een avond mens. Als ik het kon indelen, dan ging ik elke avond om 01.00 uur naar bed en stond ik pas om 09.00 uur op (of 11.00 uur als ik niks te doen had).
Toen Milan geboren werd heb ik dat nog heel erg lang volgehouden. Dat was me toch een makkelijke baby.
Mijn buurvrouw in Alkmaar riep wel eens: “Lon, jij hebt een baby je hoort minder te slapen”!
Toen Milan één was ging hij op de vrijdag een dagje naar de kinderopvang.
Ik kan me nog goed heugen dat ik met regelmaat om half 10 belde; “We zijn net wakker, hij komt na het fruit”. Die jongen ging om 20.00 uur naar bed, ik voedde hem om 00.30 uur en om 8.00 uur en vervolgens sliep hij vaak tot 11.00 uur in de ochtend.
Wat een tijden waren dat. In alle rust kon ik lekker aanrommelen met mijn baby.
Totdat Justin geboren werd. Toen was het bats boem afgelopen hahaha.
Nu alle vier de kinderen naar school gaan en er gewerkt wordt ziet zo’n schema er heel anders uit. En ik moet eerlijk toegeven, voordat alles dicht ging en we overal gaan en staan mochten was ik vaak overal en nergens. Altijd op zoek naar gezelligheid en nòg meer gezelligheid… Was er nog ergens gezelligheid? Uiteraard was ik ook avonden thuis, maar dan zorgde ik wel dat de gezelligheid naar òns kwam.
Ik ben nooit een persoon geweest die graag alleen was. Thuis had ik altijd mijn zus nodig om mee te spelen. Nog steeds betrap ik mijzelf erop dat wanneer ik een avond alleen ben met de kinderen, ik anderen uitnodig.
Mijn moeder noemde dat wel eens “vluchten”, ik corrigeerde haar dan altijd. En ik blijf erbij dat ik gewoon heel graag samen met anderen ben. Daar krijg ik energie van. Maar dat ik weinig rust momenten kan pakken, dat klopt wel.
Grappig is dat ik onlangs in mijn oude poëziealbum ( voor de jongeren onder ons: daarin schreef men versjes voor elkaar, als een soort vriendenboekje zonder vragenlijst) een lief zelfgeschreven gedicht van mijn moeder las. Waarin ik ook al vol levensenergie bleek te zitten.
Mijn vriendin grapt wel eens als ik op bezoek kom: “Met hoeveel man ben je vandaag?”
Al leer ik wel beter naar mijzelf te luisteren. En snap ik inmiddels wat mijn moeder met dat vluchten bedoelde. Het is raar maar waar, hoe ouder je wordt, hoe beter je jezelf gaat kennen en eerlijker naar jezelf durft te kijken.
Ik moet wel toegeven dat ik hierbij begeleid word door Rachida, een lieve fijne coach, die mij heel erg zelfbewust maakt. Een coach, ik vind het ontzettend fijn, iedereen zou er eentje moeten hebben. Heerlijk van je af kletsen en telkens weer die spiegel voor. Al staat niet iedereen daar open voor. Ik vind het bijvoorbeeld reuze interessant wat er in je onderbewustzijn allemaal af kan spelen. En wat voor een invloed dat dan weer op je kinderen kan hebben.
Ik dwaal wat af. Een ander keertje meer daarover. We waren bij de avondklok.
Ik vroeg me van de week af, hoe zou het straks worden als die avondklok eraf gaat? Zou hij verlengd worden, of gaat dan eindelijk het strenge avond regime eraf? Ergens hoopte ik dat hij afgeschaft zou gaan worden. We willen niet worden opgesloten, we willen niet beperkt worden in onze bewegingsvrijheid. Ik wil mijn praktijkonderwijs op de woensdagavond kunnen volgen in plaats van alle lessen online. De kinderen willen weer sporten in de avond.
En toch heel, heel ergens, vind ik het ook wel even, met de nadruk op even, prettig dat hij nu toch verlengd wordt. Ik slaap meer dan dat ik voorheen heb gedaan. Ik lig soms 21.30 al in mijn bed. Ik slaap nooit voor elven, maar de rust doet mij goed.
In combinatie met de coaching sessies van Rachida brengt deze tijd mij dichter bij mezelf. Dichtbij wie ik was, dichterbij dan wie ik ooit geweest ben. Dat voelt fijn en daar gaan we straks weer goed op! Ik neem het er even van. Het maakt me blij en relaxt, onafhankelijk van anderen.
Ik denk dat heel wat mensen zelfbewuster zijn geworden. Net als dat ik denk dat er ook een hoop mensen vereenzamen. Jongeren zich vervelen. Als ik puber was geweest in deze periode, dan had het mijn ouders aardig wat stress gescheeld. Had ik een hoop confrontaties ontlopen. Want ja, ik was de rebel puber die stiekem haar slaapkamerraam uitklom om naar haar verkering te gaan. Om naar de stad te gaan om de laatste dertig minuten voordat alle kroegen sloten nog even iedereen gedag te zeggen. Maar wat was het gezellig. Even dertig minuten zoveel mensen om mij heen. En dan doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Ik lig vanavond vroeg in bed en ik heb mijn rust genomen. Iets wat ik zonder avondklok nooit zou doen. En ik vraag me af, of ik het af en toe zou kunnen proberen, zonder avondklok.
Maar voor nu ga ik gauw slapen. Des te eerder komt morgen de gezelligheid mij weer tegemoet.
No Comments