Weet jij wat het doel is als iemand gereanimeerd wordt? Als je mij deze vraag eerder gesteld had, dan had ik vermoedelijk iets gezegd in de trant van: “Om zuurstof naar het hart te brengen en deze weer te doen laten pompen”…
Iemand ademt niet meer, jij blaast lucht in en pompt op de plek van het hart om deze weer aan de praat te krijgen.
Ja serieus, dit waren mijn gedachten. En ik vraag me af hoe de gemiddelde mens daarover denkt. Het zou maar zo kunnen zijn dat óók jij dat denkt.
Kijk. Je had vroeger een tv serie, genaamd Baywatch. Dat ging over knappe strandwachters in rode zwembroek of badpak.
Zij zaten op de uitkijk en bijna elke aflevering dan was er iemand bijna verdronken, bewusteloos geraakt. Die werd dan naar de kant gesleept, gereanimeerd, vervolgens gooide het slachtoffer een hele plas water eruit et vòila, het slachtoffer was weer in leven.
Zoals jullie wellicht voorbij zagen komen op Instagram of Facebook ben ik afgelopen vrijdag geslaagd voor mijn BHV.
Brandveiligheid, ontruiming en EHBO waren de onderdelen.
Ik moest een theorietoets maken en voorafgaand wat uurtjes les volgen. Vervolgens moest je een 7 halen om aan het praktijkexamen te mogen deelnemen.
Gelukkig had ik ze beide ruimschoots gehaald.
Tegen het EHBO-gedeelte zag ik enorm op. Breuken, verstuikingen, verbinden dat vind ik allemaal prima. Maar ik kan héél slecht tegen bloed. Ik zou graag willen dat dit anders was, maar kennelijk is dat zo van jongs af aan in geprogrammeerd.
Voorheen voor de klas viel er wel eens een kindje. Ik was dan altijd de juf die er gelijk iemand anders bij haalde. Mijn bloed (-sorry leuke woordspeling) eigen kinderen hebben gelukkig niet zoveel bloederige ongelukjes gehad.
Milan was altijd heel erg voorzichtig. Vince rustig, Bowie gecontroleerd. Justin daarintegen heeft aardig wat bulten gehad, maar die moest (en moet overigens nog steeds) altijd uitproberen en grenzen opzoeken. Kijken hoe ver hij kan gaan. Maar die is ook zo sterk als een beer. Wij grappen hier altijd: “Die loopt nog door een muur heen”.
Een bloedneusje of schrammetje, daar draai ik mijn hand niet voor om.
Maar wanneer het gaat om een slagaderlijke bloeding, een snijwond … Ik word dan acuut licht in mijn hoofd.
Toen ik de allereerste keer bloed moest laten prikken, ging ik met mijn moeder op de fiets naar het ziekenhuis. En ik hoor het haar nog zeggen: “Kijk maar goed Lonneke, dan weet je hoe dat gaat”! Uiteraard wilde ik mijn best doen en keek ik met twee ogen vol in die naald. Vervolgens werd het zwart voor mijn ogen.
Onderweg naar huis hebben we een aantal keer moeten stoppen omdat ik bijna van mijn stokje ging. Sindsdien kijk ik nóóit meer. Tegen mijn kinderen zeg ik: “Kijk maar gewoon de andere kant op”.
Het EHBO-gedeelte van de BHV dag viel mij reuze mee. Wegens Corona mochten we niet in aanraking met elkaar komen dus alles moest bij jezelf gedaan worden. De wonden moest je maar faken. Halleluja.
Ik zag best op tegen zo’n lange dag. Maar het was ontzettend boeiend, de docent was lekker vlot en had humor.
Ik wist niks van een brand categorie A t/m F af. De soorten blusmiddelen waren ook niet bij mij bekend.
Wat denk jij als je brand ziet en je wilt blussen? Vraag dat aan een kleuter en hij antwoord: water!
Op dat level zat ik ook nog. Lang niet alles is te blussen met water.
Maar dat reanimeren, dat is me echt het meeste bijgebleven van alles.
Je hebt klinisch dood en biologisch dood.
Wanneer iemand buiten bewustzijn is en dus geen tekenen van leven vertoond (A ademhaling, B bewustzijn, C circulatie) dan heeft een mens 4 tot 6 minuten voordat het lichaam stopt zuurstof naar de hersenen te brengen.
Wanneer jij gaat reanimeren dan zorg je ervoor dat je met borstcompressies het hart steeds samen laat knijpen, waardoor dat hart steeds kleine beetjes zuurstof naar je organen en dus hersenen stuurt. Je brengt zuurstof in als je blaast, zodat er zuurstof voor dat hart beschikbaar blijft in de longen. Die je vervolgens door de compressies weer het lichaam in laat sturen door het hart. Op deze manier hou je de circulatie dus op gang.
Wat ik dus altijd dacht, is dat het hart dàn weer moest gaan werken als je geluk had.
Dit is echter nooit het geval (foei Baywatch!). Je blijft reanimeren tot er iemand is gearriveerd met een AED die het hart een schok geeft om hem vervolgens te herstarten.
Daarom is het zo belangrijk om te reanimeren als iemand buiten bewustzijn is. Je weet nooit hoe lang er van die 4-6 minuten nog over is.
Toch handig om te weten, nietwaar?
Ik vind het wel jammer, om op zevenendertig jarige leeftijd erachter te moeten komen dat mijn jeugdidool mij gewoon voor de gek heeft weten te houden. Al die jaren lang. Zo jammer Hobie.
No Comments