Eindelijk, na vele momenten van dromen, fantaseren en wachten is Caprice haar veulen geboren. Wat kunnen die elf maanden toch lang duren.
De camera hing op tijd in haar stal, we hebben haar een aantal weken kunnen volgen, waardoor ik haar gedrag ook ging herkennen.
Toevallig zeiden Marissa (van wie de stal is, waar Caprice staat) en ik al tegen elkaar: Het gaat vast laat in de avond of vroeg in de nacht gebeuren, want ze is de laatste tijd tussen elf en drie onrustig en daarna volgt er een lange periode van rust. We loerden allebei lekker mee op de camera.
En inderdaad, afgelopen zaterdagavond was het ėcht zover.
Ik had een vriendin op visite en toen zij weg was heb ik nog wat muziek geluisterd. Daarna ben ik gaan douchen en in bed gaan liggen. Tijdens het douchen keek ik al af en toe op de camera en zag ik Caprice wat heen en weer lopen.
Toen ik eenmaal in bed lag besloot ik Marissa te gaan bellen, want dat heen en weer lopen bleef maar doorgaan. Marissa keek mee en ze zei: “Heb je je spullen al in de auto”?!
Waardoor ik besloot snel wat makkelijks aan te trekken, knot op mn hoofd en: lets go!
Ik weet nog dat ik m’n broek aanschoot en stond te spingen als een malle, oh my god het gaat gebeuren, het gaat gebeuren!!
Hoe bizar dat ik in die middag toevallig Caprice haar staart weer opnieuw heb ingevlochten en haar staartwortel heb ingetaped. Haar heb vastgehouden en gezegd dat alles goed is, dat we er klaar voor zijn.
In de auto belde ik Afke, mijn vriendin. Zij heeft wat meer ervaring met paarden bevallingen en had aangeboden om te komen helpen. Super lief.
Ook belde ik Maxine, zij staat bij mij op stal en zij had afgelopen week gevraagd of ze foto’s mocht maken van de bevalling. Alleen maar leuk natuurlijk! Het liefst had ik er een film van laten maken, maar ik besefte me maar al te goed dat dat wellicht onhaalbaar zou zijn, mits de cameraman op stal zou slapen haha.
Het was perfect. 23.45 uur reed ik weg en 23.53 uur was ik op stal. Maxine stond er al. Ik liep naar binnen bij Marissa en haar vriend Jean Pierre. Zij keken mee op de camera. Eigenlijk weet ik van die paar minuten nog maar bar weinig. Ik was hyper en ik hoor Marissa nog roepen dat het vruchtwater eruit is en kort daarna Jean Pierre dat de voorbenen eruit hingen.
Als een gek sprintte ik naar stal. Nog voordat ik de staldeur open kon doen ging Caprice liggen.
Toen hoorde ik Afke roepen, wat was ik blij dat ze er was! Dat ik dit bijzondere moment kon delen met mijn vriendinnetje vond ik zo fijn.
Caprice was aan het persen, Jean Pierre bleef achter kijken en zag dat het neusje al vrij was van het vlies, maar ze ging weer staan, want ze lag tegen een deur. Vervolgens ging ze weer liggen.
Ik bleef bij Caprice aan de voorkant om haar gerust te stellen, al vraag ik me af of ze echt rustig van me werd, want ik zat aardig hoog in mijn energie, whoops. Wat een power kan zo’n paard hebben.
Na een paar keer persen was het veulen eruit, op de achterbenen na. Afke heeft ze eruit getrokken. En Jean Pierre riep: “Volgens mij is het een hengstje”! Het ging allemaal een beetje langs mij heen, want mijn mond stond open van verbazing hoe sterk en in top conditie mijn lieve paardje was. Konden wij maar zo rap bevallen.
Die elf maanden dat Caprice drachtig was heb ik gedacht dat het een hengst zou worden, geen idee waarom. Ik wilde zo graag een ruin (-een gecastreerd paard) toen ik een eigen paard zocht. Maar ik werd verliefd op Caprice. Smoorverliefd op het eerste gezicht en ik droomde van haar.
Dus iets in me zei, die ruin die komt vast nu. Althans, straks, want een paard die als ruin geboren wordt, dan is er iets goed mis haha.
Terug naar de bevalling.
Terwijl Caprice op adem lag te komen van haar heldendaad, probeerde het nieuwe leven met man en macht te laten weten dat hij er was. Gelijk aanwezig. Bewegelijk. Prachtig om te zien. Afke zei gelijk dat we rustig moesten doen, zodat Caprice kon blijven liggen waardoor de navelstreng niet gelijk afbrak en het veulen op die manier nog wat reserves binnen kreeg.
Toen mocht ik met handdoeken zachtjes het veulen droog wrijven, ik kon mijn geluk niet op. Is dit echt zojuist gebeurd?! Ik vroeg me nou af of het zeker was dat het een hengst was, dus Afke tilde nog even het been op, terwijl zij er boven stond, maar we zagen niks, dus vandaar dat we constateerden dat het een merrie moest zijn. Ik zag wel wat, maar dat was klein en tsja ik heb nog nooit een veulen geboren zien worden, dus het kon net zo goed de navelstreng zijn. Bovendien was Afke in alle haast naar stal gekomen en had haar lenzen niet in. Ik kon het amper geloven. Het duurde even voordat dat landde. Een merrie, geen toekomst ruin, maar een meisje die straks met Caprice heerlijk de wei in kan. Het had zo zijn voordelen.
Wat betreft de naam maakte het niks uit. De naam stond al vast, ik had zelfs al dingen, zoals een halster, met naam besteld.
De naam werd Rebels Sunny Mãe.
Toen mam ziek was heb ik haar beloofd ooit een veulen te krijgen met Caprice en het naar haar te vernoemen. “Als je nou ooit je paard aan huis hebt en dan een veulentje erbij…ohhh zo schattig”! Ik hoor het haar nog zeggen. Mam heette Els.
Deze jaargang krijgt de letter R bij de KWPN. Je kunt je suf puzzelen, maar Rebels was de beste optie. En ik vond hem direct leuk ook. Want je hebt het wellicht al eens voorbij horen komen in mijn blogs, ik kan ook best rebels zijn.
Al spreek ik de naam op zijn Engels uit, dus het is rebbels ;), want op z’n Nederlands, zo struikel ik over de naam bij het roepen haha.
In mijn poezie album van vroeger lees je dat mijn ouders mij een zonnetje in huis vonden (nog voordat de pubertijd aan brak :-p, pap, is dat inmiddels alweer bijgedraaid?).
Sunny werd daarom de tweede naam. Mocht rebbels niet lekker klinken, dan kan ik het altijd nog Sunny noemen. Maar gek genoeg gebruik ik toch echt steeds de naam Rebels.
Mãe is Portugees voor moeder. Wij hebben twee jaar in Portugal gewoond en ik heb lang overwogen om iets met de naam van Caprice te doen laten terug komen, ter ere van haar, maar ik vond Mãe origineler en bovendien pakkend op Reb(-els).
Rebels Sunny Mãe it is!
Caprice stond op en Afke en Jean Pierre hielpen mee het veulen op zijn benen te laten staan. Dat was zo’n grappig gezicht. Die gammele, lange stelten. Uiteindelijk stond het en probeerden we het naar Caprice haar uiers te brengen. Daarna kwam al gauw Caprice haar placenta los en was deze bevalling in een mum van tijd gepiept. Het is fijn dat het zo snel gebeurt, maar ook jammer, want ik vond het een prachtige ervaring en het is me allemaal voorbij geraasd.
Langzaamaan ging iedereen naar huis, ik bleef nog even op stal om te kijken of Rebels haar eerste ontlasting kwijt kon. Dat duurde en duurde en uiteindelijk besloot ik toch maar even te gaan liggen. Maar ik zat natuurlijk nog vol adrealine.
Heel vroeg in de ochtend ben ik weer in de stal gaan zitten, want ik mocht binnen blijven slapen.
Marissa was er ook weer vroeg bij en samen besloten we toch de dierenarts even te bellen, waarop zij langs kwam om het veulen een klysma te geven. De pek, de eerste ontlasting, gaat soms bij hengstjes wat lastiger zei ze, maar dit was een merrie antwoordde ik.
Vervolgens zat ik in de stal te wachten op de dierenarts en zie ik Rebels plassen, onder uit haar buik! Ik moest lachen, maar dàt doen meiden niet!
Ik appte Marissa en zei, volgens mij is het toch een hengstje hoor. Ze antwoordde: “Til de staart eens op en maak eens een foto”.
Nou, tada. Het was wel degelijk een man hahaha.
Zo bijdehand als ik ben had ik in de nacht uiteraard al een bericht op social media eruit gegooid dat Caprice moeder was geworden van een merrie.
Ik lag in een deuk, want niemand snapte nog dat het nu ineens een mannetje was nadat ik het bericht had aangepast.
Dat was me wel weer een stunt. Ik ben er inmiddels alweer aan gewend en ik vind het hartstikke leuk!
Voorlopig blijft hij hengst, maar uiteindelijk krijg ik dan tòch mijn ruintje. De mannelijke Caprice. Want je gelooft het of niet, Caprice heeft achter twee witte sokjes. Rebels exact hetzelfde. Ze hebben dezelfde aftekeningen en dat vind ik toch wel erg bijzonder.
Hij is zo mooi. En Caprice is zo’n lieve mama.
Als ik de stal in loop dan schermt Caprice gelijk haar kind af. Wat ik ook prachtig vind, is als ik ze naar buiten breng, Caprice van die heerlijke mama kreetjes kan maken. Mini hinnikend, van “Kom en volg me, je moeder loopt hier”.
Rebels is nieuwsgierig en komt graag naar mensen toe om te snuffelen en kennis te maken. Ondanks dat Caprice dat volgens mij liever niet heeft. We grapten al dat het rebelse nu al te boven komt.
Caprice is moeder, ik heb een gezond veulen. Een prachtige bevalling volgens het boekje meegemaakt. Hele lieve mensen om mij heen gehad die super behulpzaam waren.
Ik ben zielsgelukkig en ik kan niet wachten tot ik weer heerlijk mag kroelen morgenvroeg.
Rebels Sunny Mãe, dankjewel dat jij in mijn leven gekomen bent. Zo is mama voor altijd een beetje bij me. Mijn belofte is werkelijkheid geworden. Het doet me zeer dat ze je nooit ontmoeten zal, maar ik weet zeker dat ze jou prachtig vindt!
No Comments