Het was december 2019. Mijn twee lieve katten Bobo en Zouki werden kort na elkaar (okt ’19 & nov ’19) ingeslapen. De eerste had een gescheurde pees opgelopen in 2015 en middels een dure operatie in Nuenen een kunstpees gekregen, waar hij nog dik vier jaar op heeft kunnen teren.
In april 2019 ging het mis en kwam hij mank thuis. Twee operaties verder werd het er niet beter op. Heel even liep hij weer. Maar de artrose nam toe. Uiteindelijk was het kattenleven voor hem niet meer katwaardig en bleef hij nog maar op één vaste plek. Ik moest hem tillen voor zijn behoefte, zijn voer brengen in zijn stoel. Fysiek leed hij (te)veel.
Een oud-collega tipte mij het boek “Zijn we nog niet te vroeg?”, een boekje van de dierenarts die helpt met een definitieve beslissing te nemen om het leven van je huisdier waardig en liefdevol af te sluiten. Het was doorslaggevend.
Hoeveel ik ook van Bobo hield, dit was kat onterend.
Bobo en Zouki kreeg ik met 4 weken en heb ik met melk grootgebracht. Die twee waren altijd samen, dus de verwachting van de dierenarts was al dat Zouki vreemd gedrag kon gaan vertonen. Zouki bleef mauwen, bleef zoeken naar zijn broer. Hartverscheurend, hij kon de rust niet vinden. We hebben het de tijd gegeven, maar zijn koppie kon het niet bolwerken. Hoe triest het ook was, we hebben hem uiteindelijk ook uit zijn mentale lijden verlost en de broertjes zijn bij elkaar begraven. Ik heb dat met pijn in mijn hart, maar uit liefde voor mijn dieren gedaan.
Onze Maltezer Luna, van toen 11 jaar oud, werd er niet beter op. Nadat de katten beide weg vielen bleef zij alleen nog maar slapen, liggen op dezelfde plek. Futloos. De tuin in voor een plasje en dat was het.
In december 2019 kreeg ik het in mijn kop. Ik wilde een huisdier erbij.
Luna moest niet alleen zijn.
Er waren twee opties (eigenlijk waren het beide geen optie voor mijn man haha), een Britse korthaar kat, of een Australian Shepherd.
Al gauw begon mijn zoektocht. De voorkeur thuis ging uit naar een hond en lichtelijk ook bij mij (die kat komt nog wel een keertje :p). Ik wilde namelijk al een lange tijd een hond die mee met het paard kon. Een Australian Shepherd is een ideale waakse, trouwe en intelligente gezinshond, die fysiek een zeer goed uithoudingsvermogen bleek te hebben. Ideaal voor mee op buitenrit, ideaal voor vier energieke mannen thuis.
Ik had natuurlijk weer een perfectie, qua looks, in gedachte. Dus ik ging op zoek. Uiteraard was het karakter veel belangrijker, maar ja, de meeste pups zijn toch schattig en lief?
Via via kwam ik bij de juiste fokker en voordat ik het wist gingen we eind januari 2020 onze nieuwe pup ophalen.
Aangezien Luna op een a eindigt, wilden we deze hond laten eindigen op een y klank. Jessy of Macey. De kinderen mochten kiezen.
We reden helemaal af naar Groningen en daar zat ze, we hadden de eerste keus in dit nestje, ze was de laatste die overgebleven was. De rest was al opgehaald. Ter plekke besloten we dat het Macey zou worden.
We hebben de puppy cursus gevolgd en inmiddels is Macey alweer ruim een jaar bij ons. Vanaf het begin af aan heb ik haar meegenomen naar het paard. Pas als zij achttien maanden oud is mag ze mee op lange ritten, omdat ze dan volgroeid is. Toch gaat ze soms mee op korte ritjes. Ze ligt in de bak als ik les heb en als ik moet werken op stal gaat ze gezellig mee en volgt ze (meestal) trouw mijn route. Helemaal feest als er andere honden zijn om mee te spelen! Ze is slim en leert snel. Ze kan Caprice aan het halstertouw uit de wei meenemen. Al moet ik het nog wel begeleiden, haar enthousiasme zorgt er soms voor dat Caprice mee moet in draf en dat is natuurlijk een beetje gevaarlijk. Een paard blijft immers een vluchtdier.
Thuis spelen de kinderen non stop met haar. Ik moet soms ingrijpen om haar even tot rust te laten komen. Macey moet mee de tuin in, Macey kan koppen met voetballen, Macey kan keepen, Macey mag mee met een boekje lezen voor het slapen gaan. En, Macey is verzot op water!
Ze is dol op verstoppertje. Wanneer wij aftellen begint ze al te … ik vraag me nu af hoe ik dat benoem… het is geen janken, geen blaffen… Te kermen? Nee dat is van verdriet.. Okay whatever. Ze staat dan “aan” en er is geen fractie van een seconde wat ze mist.
In het bos doen we verstoppertje met haar. We houden haar dan heel even vast en de kinderen verstoppen. Binnen een mum van tijd heeft ze ze gevonden. Haar enthousiasme spat er dan vanaf en dat van de kinderen dan uiteraard ook.
Wanneer we samen het bos in lopen en de één loopt wat vooruit blijft ze heen en weer lopen om kop en eind positie van het gezin bij elkaar te houden.
Onze Luna van inmiddels ruim 13 jaar, is weer actief. De wonderen zijn de wereld niet uit. Zelfs zij gaat op eigen initiatief stoeien met Macey. En Macey is voorzichtig met haar.
Macey is mij, eigenlijk ons hele gezin, zo dierbaar.
Wij hebben vroeger alleen katten en knaagdieren gehad. Maar zo’n grote, actieve viervoeter is toch wat anders en ik vind het heerlijk dat ze bij ons mag horen en wij bij haar!
Ik had het nooit verwacht, maar ze maakt m’n wereldje echt compleet!
No Comments