Een drankje in mijn hand, luide muziek, zonnetje in mijn gezicht, festival outfit aan.
Wat stelde dat verlangen van het ene festival naar het andere, toen alles nog normaal was, nou eigenlijk voor? Je zou toch haast niet meer weten hoe het voelt.
Ik kan met geen pen beschrijven hoe graag ik er weer op uit zou willen naar een lekker feel good festival.
Lange dagen, de zon die pas ’s avonds onder gaat. Gezellig praten met bekenden en onbekenden, iedereen positief gestemd. Een drankje en ja, zweet in en onder je haren van het dansen. Even niks moeten en alleen genieten.
Ik baal altijd gigantisch als ik aan het dansen ben en het zweet mijn haar verpest. De krul eruit, de bovenkant zo plat als een het dak van een bungalow.
Nu snak ik er naar.
Ik heb geen compleet geslaagde avond als ik niet dans. De hele avond dansen, dàt is voor mij ultiem genieten. En het kan me eerlijk gezegd niet schelen waar dat is, als de muziek maar goed is.
Dat doet mij denken aan, oh en ik voel mij heel oud nu, vroeger.
Als vijftien jarige sneakte ik het huis al uit om stiekem de stad in te gaan met mijn zus, op de bar te staan dansen op Mambo nr.5.
Met mijn vriendinnetje van maandag tot zondag in dezelfde kroeg dansen. Elke avond weer. De ene keer was de tent vol, de andere avond stonden we met zijn tweeën. Het maakte ons niet uit.
Ik kan nog steeds uren dansen met mijn vriendinnen en het maakt niet uit waar we zijn en hoeveel mensen er zijn, als de muziek maar goed is. En ik heb zo mijn favorietjes. Je hebt het type “Ik hang aan de bar” en het type ” Je kunt mij vinden op de dansvloer”. Ik ben toch echt laatst genoemde.
Ik heb grenzeloze energie. Een avondje in de stad ging me goed af.
Ik schrijf ging, want inmiddels is het dik een jaar geleden en vind ik het de hoogste tijd om te checken of ik nog in vorm ben.
Waar sommige andere mama’s om twee uur moeite krijgen met hun ogen openhouden en langzaam richting uitgang schuifelden, ging ik een stapje verder achter de danstent in. En ik mijn vriendin vervolgens sta toe te zwaaien met de autosleutels, “we blijven nog ff!”
De laatste keer dat ik uitging, dat was vlak voordat de kroegen dicht gingen. Ik geloof ergens maart 2020.
Wat een verrassing was het, toen de maatregelen wat versoepelden, dat er een festival georganiseerd werd in augustus. Met gepaste maatregelen uiteraard. Minder mensen, de wel bekende afstand. Dit festival heette Finally Fiesta en was in Alkmaar, de stad waar de oudste twee geboren zijn en waar we zes jaar gewoond hebben. Dat voelt altijd nog een beetje als thuis. Dus twijfelde ik geen seconde en boekte direct twee tickets. We kozen voor de vrijdagavond, omdat die avond naar (ik zeg onze, maar ik bedoel gewoon mijn) smaak muziek gedraaid werd.
Muziek waar je dus dat kapsel à la plat dak van krijgt ;), zulke muziek.
Zonder verwachtingen gingen mij vriendin en ik daar heen. Het was die dag bloedheet, de mussen vielen van het dak, dus we hadden wel eens het idee dat het rustig zou kunnen zijn. Maar wij wilden er even tussenuit en omdat we geen verwachtingen hadden werden we aangenaam verrast. Een gezellige drukte, goed opgezet terrein met cirkels waarin je dansen mocht. Genoeg water ter verkoeling. Iedereen hield afstand, maar gezellige afstand. Er was geen virus angst. Er hing een relaxte sfeer. Iedereen die er was had hier duidelijk behoefte aan. Om het glas half vol te houden, de anderhalf meter afstand was uitermate perfect om bepaalde mensen op afstand te houden 😉 Er waren geen flinke rijen bij de bar of toiletten.
Een festival met Corona maatregelen kan dus best en heeft ook nog eens zijn voordelen.
En wat hebben we gedanst. De avond begon rustig, ontspannen. Maar bij de laatste twee sets ging het dak eraf.
Zo gauw Team Rush Hour achter de DJ booth kroop zag je iedereen al meer richting podium schuifelen. Zij en de Afro Bros, uit mijn stadje Arnhem, deden alle heupen doen los gooien. Het was alsof iedereen vergat dat we op een festival met beperkte maatregelen waren. De anderhalf meter afstand bleef, maar de gezelligheid werd met de minuut beter.
We gingen zó voldaan naar huis. Dat smaakte naar meer, maar helaas moesten we het daarmee doen.
Ik hoop zo dat de cijfers het deze zomer toelaten dat er versoepelingen komen. En al zijn het maar een paar versoepelingen, je ziet dat het ook op deze manier kan. We verlangen naar saamhorigheid en ik hoop zo dat er dan zo’n festivalletje weer uit de lucht komt vallen.
Ik zit met m’n neus vooraan te speuren naar vooruit geplande festivals. En dan maar hopen dat het ter zijnde tijd kan.
En wie zegt dat ik het dansen niet al verleerd ben? Come on, het voelt als een eeuwigheid geleden.
Afgelopen weekend was ik met een vriendin naar een Spa hotel in Rijswijk. Een aanrader trouwens. Ik denk overigens wel dat ze al aardig wat bezoekers erbij hebben, want na mijn insta post kreeg ik heel veel de vraag waar dat was. En een aantal van hen hebben inmiddels geboekt. In de ochtend kregen we ontbijt op bed en zongen we mee met een concert van Usher.
In 2015 was ik er live bij. Dat valt niet te evenaren. De stem van deze man… May we not speak about his looks…:p Maar het luisteren van de muziek brengt mij wel dicht bij dat moment in 2015.
Ik weet, er zijn vele getroffen sectoren, maar lieve festival artiesten, we horen, we zien jullie en wachten met smart op de dag dat we weer live mee mogen genieten.
En lieve festivallers, ik wacht met smart tot ik net als jullie weer mag losgaan, op anderhalve meter of niet. Laten we onze artiesten vooral blijven streamen.
Ik ga nu weer ff lekker verder speuren, mochten jullie een leuk festivalletje op komst vinden, stuur me dan even een berichtje! Voor nu heb ik mijn ogen gericht op Mysteryland. Maar dan wel lekker in de R&B corner. Komt Usher wellicht nog voorbij.
No Comments