Afgelopen week was Rebels alweer één maand oud.
En wat groeit zo’n veulen toch hard.
Het waren makkelijke eerste weken moet ik zeggen. Tuurlijk kost zo’n veulen meer tijd, maar het is geen straf om voor zo’n diertje te zorgen en verantwoordelijkheid te mogen nemen.
Rebels drinkt goed, Caprice staat alles toe.
Ze beschermt haar veulen, maar niet overdreven. Ze laat me toe om alles met Rebels te doen. De band die ik met Caprice heb opgebouwd, daar ben ik erg blij mee. Ik denk dat we elkaar inmiddels aardig goed kennen. Ik kijk er ook naar uit om haar mee te kunnen nemen naar mijn opleiding.
Ik ben al snel begonnen met haar af en toe van het veulen te scheiden. Eerst een rondje in de bak, toen een langer rondje in de bak en over het terrein, van het terrein af. Daarna een kwartiertje longeren tot een half uur longeren. Rebels doet het daarbij super knap in de stal. Op af en toe een hinnikje na blijft hij relaxt.
Vervolgens ben ik er op gestapt en gaan rijden. Rustig aan. Voornamelijk stappen en een klein drafje. Daarna wat langer. Vorige week het eerste galopje gedaan. En deze week ben ik gaan uitstappen op het crossterrein. De dag erna heb ik een paar cross hindernissen gesprongen. Nog geen tien minuten en telkens in stap tussendoor. Ze vindt het geweldig. En ik uiteraard ook. Wat hebben we dat gemist!
Natuurlijk zijn er weer vele meningen. Van “Wat gaaf!”, “Wat fijn!”, naar “Wat zielig” en “Zou je dat nou wel doen”.
Nog niet zo lang geleden plaatste ik een tekst, ik zal hem nog eens delen.
Je kunt het nooit goed doen voor een ander. Maar voor mij voelde het goed. Ik ken Caprice inmiddels lang en goed genoeg en zij vond het leuk.
Volgende week ga ik weer wat sprongetjes maken. Over sprongetjes maken gesproken. Ik lag vanochtend in een deuk toen ik de kleine man met zijn moeder in de wei zette. Hij sprong toch zomaar tot twee keer toe over de springsloot die ik in de wei gelegd heb. Leuk dat hij het vond! Daar kan ik zó van genieten. Hoe zijn moeder moeilijk kan doen bij die sloot (maar hem uiteindelijk wel springt) lijkt het hem niet te deren.
Ik hoop dat hij het springtalent van zijn vader erft. Je weet het natuurlijk niet. Al kan mama ook heel knap springen, laten we dat niet onderschatten.
Ik vind het leuk om te volgen hoe vader Farfan het doet. Super knap dat zijn ruitertje zoveel in de prijzen valt en dat op jonge leeftijd! Als Corona straks een beetje voorbij is hoop ik snel eens live te kunnen gaan kijken.
More about Rebels. Het halstertje dat is inmiddels helemaal normaal. Waar hij in het begin nog wel eens weg dook of niet begreep wat de bedoeling is, laat hij het nu toe. Halster om = ik mag ergens naar toe! Ook in de wei blijft hij rustig staan als het halster om moet.
Zijn hoeven mag ik krabben, al zakt hij nog wel door zijn lange voorstelten als ik een voorbeentje op til. Borstelen vindt hij heerlijk, evenals kriebelen op z’n zachte lijfje.
Hij is lekker brutaal. Ik vind dat wel leuk. Hij heet niet voor niets Rebels. Super leuk om zo’n paardje vanaf begin af aan mee te maken en zijn karakter te leren kennen.
Mijn hoefsmid was er onlangs en hij zei me; “Lonneke, je kunt beter een brutaal veulen hebben dan een schuw veulen. Een brutaal veulen kun je corrigeren”.
En dat klopt. Gelukkig laat Rebels zich ook corrigeren. Waar hij het soms leuk vindt om een hapje te nemen doet hij dat inmiddels niet meer bij mij. Wel bij mijn zoon Vince, wat dat is makkelijk, die is (inmiddels) kleiner dan hem. Ook bij het in de wei zetten is hij zo enthousiast dat hij soms een bokkesprongetje maakt. Vanochtend raakte hij me, toen heb ik hem wel even duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling is. Vervolgens loopt hij dan keurig mee. Ik ben zo trots op mijn paardenkindje.
Maxine, mijn stalvriendinnetje die ook bij de geboorte was, heb ik gevraagd weer wat foto’s te maken. Hij groeit zo hard, hij is nu nog zo knuffelbaar en lekker donzig.
Kijken jullie mee naar mijn spetter?
Vinden jullie hem ook zo knap? Ik kan hem wel opvreten!!
No Comments